سوادکوهی ریکا

از خدا پرسیدم اگر تقدیر و سرنوشت ما از پیش نوشته شده است ....

پس آرزو کردن ما چه فایده ای دارد ؟

خدا خندید و پاسخ داد :

شاید نوشته باشم هرچه آرزو کرد...........

ما امروزه خانه های بزرگتر اما خانواده های کوچکتر داریم؛

 راحتی بیشتر اما زمان کمتر

مدارک تحصیلی بالاتر اما درک عمومی پایین تر ؛

 آگاهی بیشتر اما قدرت تشخیص کمتر داریم  

متخصصان بیشتر اما مشکلات نیز بیشتر؛ داروهای بیشتر اما سلامتی کمتر  

بدون ملاحظه ایام را می گذرانیم، خیلی کم می خندیم، خیلی تند رانندگی می کنیم،

 خیلی زود عصبانی می شویم، تا دیروقت بیدار می مانیم، خیلی خسته از خواب برمی خیزیم،

خیلی کم مطالعه می کنیم، اغلب اوقات تلویزیون نگاه می کنیم و خیلی بندرت دعا می کنیم

چندین برابر مایملک داریم اما ارزشهایمان کمتر شده است. خیلی زیاد صحبت می کنیم، به اندازه

کافی دوست نمی داریم و خیلی زیاد دروغ می گوییم

زندگی ساختن را یاد گرفته ایم اما نه زندگی کردن را ؛ تنها به زندگی سالهای عمر را افزوده ایم  

و نه زندگی را به سالهای عمرمان

ما ساختمانهای بلندتر داریم اما طبع کوتاه تر، بزرگراه های پهن تر اما دیدگاه های باریکتر

بیشتر خرج می کنیم اما کمتر داریم، بیشتر می خریم اما کمتر لذت می بریم

ما تا ماه رفته و برگشته ایم اما قادر نیستیم برای ملاقات همسایه جدیدمان از یک سوی خیابان به آن سو برویم

بیشتر می نویسیم اما کمتر یاد می گیریم، بیشتر برنامه می ریزیم اما کمتر به انجام می رسانیم

عجله کردن را آموخته ایم و نه صبر کردن، درآمدهای بالاتری داریم اما اصول اخلاقی پایین تر  

کامپیوترهای بیشتری می سازیم تا اطلاعات بیشتری نگهداری کنیم، تا رونوشت های بیشتری

تولید کنیم، اما ارتباطات کمتری داریم. ما کمیت بیشتر اما کیفیت کمتری داریم

اکنون زمان غذاهای آماده اما دیر هضم است، مردان بلند قامت اما شخصیت های پست، سودهای  کلان اما روابط سطحی

فرصت بیشتر اما تفریح کمتر، تنوع غذای بیشتر اما تغذیه ناسالم تر؛ درآمد بیشتر اما طلاق

بیشتر؛ منازل رویایی اما خانواده های از هم پاشیده

بدین دلیل است که پیشنهاد می کنم از امروز شما هیچ چیز را برای موقعیتهای خاص نگذارید،

زیرا هر روز زندگی یک موقعیت خاص است

در جستجو دانش باشید، بیشتر بخوانید، در ایوان بنشینید و منظره را تحسین کنید بدون آنکه

توجهی به نیازهایتان داشته باشید

زمان بیشتری را با خانواده و دوستانتان بگذرانید، غذای مورد علاقه تان را بخورید و جاهایی را  که دوست دارید ببینید

زندگی فقط حفظ بقاء نیست، بلکه زنجیره ای از لحظه های لذتبخش است

از جام کریستال خود استفاده کنید، بهترین عطرتان را برای روز مبادا نگه ندارید و هر لحظه که

دوست دارید از آن استفاده کنید  

عباراتی مانند "یکی از این روزها" و "روزی" را از فرهنگ لغت خود خارج کنید. بیایید نامه

ای را که قصد داشتیم "یکی از این روزها" بنویسیم همین امروز بنویسیم

بیایید به خانواده و دوستانمان بگوییم که چقدر آنها را دوست داریم. هیچ چیزی را که می تواند  

به خنده و شادی شما بیفزاید به تاُخیر نیندازید

هر روز، هر ساعت و هر دقیقه خاص است و شما نمیدانید که شاید آن می تواند آخرین لحظه باشد

اصلا همون لحظه ی اول هم از چشماش خوشم اومده بود که نتونستم نگاهمو ازش بگیرم...
نمی دونم چرا چشماش یه جورایی آدمو می گرفت...
برق خاصی داشت...
روز بعد باز هم سر راه دانشگاهم دیدمش....
تنها چیزی که توجه منو جلب می کرد چشمای معصوم و درشتش بود.....
عجله داشتم....
اصلا جای درنگ نبود.....
دو روز بعد رو به خاطر سرماخوردگی خوابگاه موندم...
اما شنبه که رسید باز هم اونو دیدم......
یه نگاه به اون انداختم و یه نگاه به ساعتم؛ نیم ساعت تا شروع کلاس وقت داشتم....
رفتم سمتش؛ دیگه نمی تونستم بی تفاوت باشم...
همیشه آرزوی داشتن یکی مثل اونو داشتم....
سعی کردم جوری رفتار کنم که ازم نترسه و دور نشه....
بالاخره تونستم بغلش کنم....
همیشه گربه ها رو دوست داشتم...
از بچگی ...
اما این یکی گربه چشمای خاصی داشت ....

از این شب های بی پایان،
چه می خواهم به جز باران
که جای پای حسرت را بشوید از سر راهم
نگاه پنجره رو به کویر آرزوهایم
و تنها غنچه ای در قلب سنگ این کویر انگار روییده...
به رنگ آتشی سوزان تر از هرم نفسهایت،
دریغ از لکه ای ابری که باران را
به رسم عاشقی بر دامن این خاک بنشاند
نه همدردی،
نه دلسوزی،
نه حتی یاد دیروزی...
هوا تلخ و هوس شیرین
به یاد آنهمه شبگردی دیرین،
میان کوچه های سرد پاییزی
تو آیا آسمان امشب برایم اشک می ریزی؟

ببارو جان درون شاهرگ های کویر آرزوهایم تو جاری کن
که من دیگر برای زندگی از اشک خالی و پر از دردم
ببار امشب!
من از آسایش این سرنوشت بی تفاوت سخت دلسردم.
ببار امشب
که تنها آرزوی پاک این دفتر
گل سرخی شود روزی!
ودیگر من نمی خواهم از این دنیا
نه همدردی،
نه دلسوزی،
فقط یک چیز می خواهم!
و آن شعری
به یاد آرزوهای لطیف و پاک دیروزی...

وقتی کاملا از زندگیت نا امیدی از مامانت می پرسی

مامان چرا منو دنیا اوردی ؟

بعد از کلی منو من کردن میگه :

عزیزم اگه راستشو بخوای تو فقط قرار بود یه بوس باشی !

.

.

.

کارت عروسی غضنفر :

شروع مراسم از ساعت ? تا هر وقت که دعوا شد !

.

.

.

به غضنفر میگن چرا دهنت پر قیره؟

میگه : هیچى ، بابام دهنمو آسفالت کرد !

.

.

.

خاطره الکل نیست که بپره

خاطره ، خاطره است ، م? مونه و دهنتو سرویس م? کنه !

.

.

.

نصیحت غضنفر به فرزندش : تا وقتی زور داری از عقلت استفاده نکن !

.

.

.

در مسابقات” انجام حرکات خرکی ” در شهر غضنفر

خود “خر” درمرحله مقدماتی حذف شد !

.

.

آنجا که چشمان مشتاقی برای انسانی اشک می ریزد،

زندگی به رنج کشیدنش می ارزد.

شقایق گفت: با خنده نه بیمارم، نه تبدارم اگر سرخم چنان آتش، حدیث دیگری دارم:

 گلی بودم به صحرایی نه با این رنگ و زیبایی نبودم آن زمان هرگز نشان عشق و شیدایی

 یکی از روزهایی که زمین تبدار و سوزان بود و صحرا در عطش می سوخت

 تمام غنچه ها تشنه و من بی تاب و خشکیده تنم در آتشی می سوخت

 ز ره آمد یکی خسته به پایش خار بنشسته

 و عشق از چهره اش پیدای پیدا بود ز آنچه زیر لب می گفت :

 شنیدم سخت شیدا بود نمی دانم چه بیماری به جان دلبرش افتاده بود

 اما طبیبان گفته بودندش اگر یک شاخه گل آرد ازآن نوعی که من بودم

 بگیرند ریشه اش را و بسوزانند شود مرهم برای دلبرش آندم شفا یابد

 چنانچه با خودش می گفت بسی کوه و بیابان را بسی صحرای سوزان را

  به دنبال گلش بوده و یک دم هم نیاسود که افتاد چشم او ناگه به روی من

 بدون لحظه ای تردید شتابان شد به سوی من به آسانی مرا با ریشه از خاکم جداکرد

  و به ره افتاد و او می رفت و من در دست او بودم و او هرلحظه سر را رو به بالاها تشکر از خدا می کرد

 پس از چندی هوا چون کوره آتش زمین می سوخت  و دیگر داشت در دستش تمام ریشه ام می سوخت

 به لب هایی که تاول داشت گفت:اما چه باید کرد؟ در این صحرا که آبی نیست به جانم هیچ تابی نیست

 اگر گل ریشه اش سوزد که وای بر من برای دلبرم هرگز دوایی نیست و از این گل که جایی نیست ؛

خودش هم تشنه بود اما!! نمی فهمید حالش را چنان می رفت و من در دست او بودم و حالا من تمام هست او بودم

 دلم می سوخت اما راه پایان کو ؟ نه حتی آب، نسیمی در بیابان کو ؟

 و دیگر داشت در دستش تمام جان من می سوخت که ناگه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر اوکم شد

 دلش لبریز ماتم شد کمی اندیشه کرد- آنگه مرا در گوشه ای از آن بیابان کاشت

 نشست و سینه را با سنگ خارایی زهم بشکافت ،اما ! آه

 صدای قلب او گویی جهان را زیرو رو می کرد زمین و آسمان را پشت و رو می کرد

 و هر چیزی که هرجا بود با غم رو به رو می کرد ،نمی دانم چه می گویم ؟ به جای آب، خونش را

 به من می داد و بر لب های او فریاد بمان ای گل که تو تاج سرم هستی دوای دلبرم هستی

 بمان ای گل و من ماندم نشان عشق و شیدایی و با این رنگ و زیبایی

و نام من شقایق شد گل همیشه عاشق شد